Het parcours van de Giro 2025: start in Albanië, 2 tijdritten, Strade Bianche en slotweek tjokvol cols

Een rondreis van 3 weken heeft altijd veel variatie in petto en de Corsa Rosa laat dit jaar werkelijk zowat elk type renner aan zijn trekken komen.

Het draaiboek kort samengevat: een buitenlandse Grande Partenza, minstens 6 sprintritten, 42,3 kilometer tegen de klok, 6 bergetappes (7, 15, 16, 17, 19 en 20) bijna 30 kilometer onverhard in Toscane, een vreselijke slotweek en een parade in Rome.

52.500 hoogtemeters worden opgediend tijdens de excursie van 3.413 kilometer. Dat hoogteverschil is duidelijk meer dan vorig jaar, toen Tadej Pogacar met een zachtere route verleid moest worden om te dubbelen.

Toch betekent die hausse geenszins dat dit een onnoemelijk zware Giro is. Meer nog: met een gemiddelde van 162,5 kilometer per etappe zet de Giro in op kortere dagen in het zadel die moeten resulteren in aantrekkelijkere finales.

Zullen de spurters vooral op week 1 mikken, dan worden de aanvallers in het middenrif beloond en moet de spankracht voor de maglia rosa bewaard worden tot de laatste zesdaagse. 

Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar de aftrap van deze 108e Giro d’Italia wordt in Albanië gegeven. De gastheer organiseert een drieluik dat op vrijdag 9 mei (!) al van start gaat.

De openingsrit naar Tirana bevat met het klimmetje naar Surrel (4 kilometer) een venijnige scherprechter op het lokale circuit.

De laatste passage op de top van de bult volgt op 11 kilometer van de witte lijn. Na een linke afdaling en een vlakke uitloper kennen we de eerste ritwinnaar in deze Ronde van Italië.

Het peloton kampeert zaterdag nog een dagje in de hoofdstad, waar de tijdritfietsen al van stal worden gehaald. De opdracht bedraagt 13,7 kilometer, telt enkele U-bochten en een stevige knik halfweg.

Het heuvelachtige slotakkoord van de Albanese trilogie biedt dan weer kansen aan verschillende types. Na de laatste beklimming krijgen we een vlakke finale van zo’n 25 kilometer.

Een buitenlandse start impliceert een eerste rust- en reisdag op maandag 12 mei. De Italiaanse route begint dinsdag met een hapklare sprinterskans in de regio Puglia.

Een dag later zullen de snelle mannen hun tenen moeten uitkuisen in de golvende finale naar Matera.

Na de langste rit zouden ze donderdag in Napels, stilaan een vaste klant, weer mogen smullen.

Na de Albanese amuses en snelheidsexamens gaat het in de 7e etappe voortdurend op en af.

Tagliacozzo, een col van 1e categorie in de Apennijnen, is de eerste aankomst bergop.

Het weekend snijden we aan met enkele "muri" die we kennen uit Tirreno-Adriatico, maar zonder finish op een beklimming is dit gekarteld mes in de Marche spek voor de bek van een groep vluchters.

Aanvallers kunnen ook zondag aan hun trekken komen, maar we krijgen sowieso een strijd op meerdere fronten.

We sluiten de eerste week namelijk af in Toscane, waar de witte lijn gekalkt wordt op de Piazza del Campo in Siena.

Dan weet je het al, zeker? 5 settore sterrati worden voor de wielen geschoven, goed voor net geen 30 kilometer aan grind.

Liefhebbers van de Strade Bianche verlekkeren zich nu al op de passages van de roze meute over onder meer Monteaperti en Colle Pinzuto.

Na de tweede adempauze slingert iedereen zijn motor dinsdag weer op gang tussen Lucca en Pisa.

In Toscane wacht de tweede en laatste opdracht tegen de klok, een vlakke tijdrit van 28,6 kilometer. Op de Piazza dei Miracoli kunnen de tijdritfietsen definitief opgeborgen worden.

Met een niet te onderschatten overgangsetappe en 2 sprinterskansen (rit 13 wordt wel een dubbeltje op zijn kant) zijn we al bij het voorlaatste weekend aanbeland.

Het peloton steekt de Sloveense grens over en trekt naar Gorizia, waar Victor Campenaerts in 2021 won.

De uitsmijter van de tweede week is een bergrit (nog maar de tweede tot dusver) naar Asiago over de Monte Grappa, maar dat is klein bier in vergelijking met wat om de hoek al staat te loeren.

De Giro respecteert zijn traditie en houdt vast aan een slotweek die je doet duizelen. Of wat had je gedacht van de eerste opdracht van de laatste week?

De 16e etappe naar San Valentino wordt geklasseerd als de “tappone”, de koninginnenrit. We tellen 5 beklimmingen, net geen 5.000 hoogtemeters en een aankomst bergop.

Wie met dikke benen aan de start staat, wordt een dag later niet gespaard. De Mortirolo (niet de zwaarste flank) moet beklommen worden op weg naar Bormio, waar de slotfase al bij al mild is.

Met een veredelde sprintersrit maken we de brug naar de tweedaagse van de waarheid.

Vrijdag is Champoluc de eindhalte na een klautertocht over onder meer de Col de Joux. Het hoogteverschil die dag? 4.950 hoogtemeters in amper 166 kilometer!

Wie alles of niets moet spelen, krijgt zaterdag nog een allerlaatste kans. De Finestre – de Cima Coppi op 2.178 meter boven de zeespiegel – is de imposante beuker richting de slotklim naar Sestrière.

Het is een blauwdruk van de achtbaan uit 2018 die Chris Froome nog in het roze deed belanden ten koste van Simon Yates.

Een hongerige en frisse sprinter kan na een transfer van liefst 780 kilometer op zondag 1 juni het schaambrokje oprapen in Rome.