Luik als summum van gebrek aan entertainment: degradatiestrijd is gedroomde voedingsbodem voor dominante Tadej Pogacar

Neen, Luik-Bastenaken-Luik van gisteren zal niet de geschiedenisboeken ingaan. Of toch zeker niet door het wedstrijdverloop. 

Na de spetterende kasseiklassiekers en de achtbaan in de Amstel Gold Race lag het verwachtingspatroon bijzonder hoog, maar Tadej Pogacar was nog maar eens de auteur van een ouderwetse demonstratie.

Ook al wekt zijn dominantie links en rechts wrevel op, je kan het de Sloveen moeilijk kwalijk nemen dat Moeder Natuur zo vrijgevig is geweest toen Pogacar 26 jaar geleden in de rij stond aan te schuiven. Hij wordt per slot van rekening ook gewoon betaald om te winnen.

Dat Remco Evenepoel er geen duel van kon maken, verdient ook begrip. Achteraf is mooi wonen, maar een snelle dip na een vroege piek is geen complete verrassing bij een comeback.

Evenepoel kan het verhaal van de gemiste winter als een geldig excuus inroepen, maar het gros van het deelnemersveld in Luik verdient misschien iets minder clementie. Of niet?

Heel wat wielerdieren en koersinfluencers hekelden op sociale media gisteren nog maar eens het passieve gedrag van vele concurrenten en het pragmatische denken in de volgwagens.

Speel de film van Luik-Bastenaken-Luik nog eens af en je zou kunnen zeggen dat Jan en alleman zich gewillig naar de slachtbank heeft laten leiden. Meer nog: iedereen leek al met die gedachtegang opgestaan zondagmorgen.

Op geen enkel moment werden Pogacar en UAE Team Emirates gisteren uitgedaagd of bedreigd. De Amstel had iedereen er nochtans van overtuigd dat er barstjes in het Sloveense pantser waren ontstaan.

"De mensen die dat beweren, kennen niets van koers", sprak Pogacar al aan de vooravond van La Doyenne. Waarna hij iedereen kordaat lik op stuk gaf.

Pogacar hoefde er zelfs geen verwoestende versnelling voor uit zijn lichaam te persen. Zelf sprak hij van "een test" op La Redoute, eens kijken hoe het met zijn benen en met die van de concurrentie gesteld was.

Het antwoord was zonneklaar, de koers was prompt voorbij. 

In verschillende schuifjes werd nog een half peloton in de achtergrond geboetseerd, maar die groep kwam geen meter dichter. Een echte achtervolging was ook geen prioriteit.

Zoals gezegd heeft die kloof veel te maken met de wonderbenen van Pogacar, maar voor heel wat ploegen zijn de ereplaatsen anno 2025 nog belangrijker geworden dan anders.

Dit seizoen is namelijk het laatste jaar van de promotie- en degradatiecyclus. Wie over enkele maanden te weinig punten in het mandje heeft, valt genadeloos uit de boot.

Die obsessie doet vreemde dingen met renners en ploegleiders. Waarom zouden ze de koers en het wielerpubliek animeren als je aan de finish met lege handen achterblijft?

Knechten en kopmannen houden zich niet bezig met een zinloze jacht en een charme-offensief. Met het collectief moet aan de witte lijn worden gescoord.

Lidl-Trek verdient oprechte complimenten voor een geweldig voorjaar, maar hun optreden in Luik roept vragen op.

Waarom zet je mannetjes op kop van het peloton als je op La Redoute toch - niet onverwacht - met je mond vol tanden staat? Een schande is het geenszins, een surprise evenmin.

Ook Soudal - Quick Step had richting de zone van de waarheid gerust verstoppertje kunnen spelen en UAE nog meer mannetjes kunnen laten opsouperen.

Akkoord, UAE is in de breedte zodanig sterk dat het wellicht weinig aan het resultaat veranderd zou hebben, maar in de volgwagen zullen zij in hun vuistje gelachen hebben.

Risico's lijken uit den boze en dit peloton accepteert dus schijnbaar dat Pogacar hen vroeg of laat wel in de steek zal laten.

De Waalse Pijl had hen wellicht ook al geleerd dat een bisnummer van het Amstel-scenario weinig waarschijnlijk was geworden. 

Toegegeven: het is veel te goedkoop om renners verwijten naar het hoofd te slingeren dat ze zo onderdanig gekoerst hebben. Koers is geen PlayStation en naast het hoofd moeten vooral de benen op het juiste moment kunnen spreken. 

Iedereen botst op zijn grenzen, zeker in een keiharde koers als Luik-Bastenaken-Luik.

Maar de geeuwkoers en het rekenwerk in de achtergrond worden wellicht vooral bepaald door het puntensysteem en het degradatiespook dat we al vermeld hebben.

Neem nu Lidl-Trek. Giulio Ciccone werd 2e, Thibau Nys 5e en Andrea Bagioli 6e. Het is een rapport waar je trots op mag zijn, maar de mentale spagaat doet de wenkbrauwen fronsen.

De trots en tevreden gezichten worden vooral verklaard door de sloot punten die een ploeg als Lidl-Trek met die resultaten in de wacht sleept.

Niet dat het topteam die punten nog nodig heeft in het degradatiegevecht, maar andere teams redeneren op dezelfde manier.

Kijk maar hoe pakweg Cofidis doelbewust alle mannen laat sprinten onder het mom dat 2 renners in de top 10 meer opleveren dan 1 pion.

Want als puntje bij paaltje komt, blijft alleen het resultaat hangen. Wie met sponsors om de tafel moet, koopt weinig met anekdotes over hoe attractief je gekoerst hebt om dan uiteindelijk anoniem in de achterhoede te finishen. 

Voor fans maakt die cyclus geen bal uit, voor teams is het hun levenslijn. Dat je er een saai monument voor in de plaats krijgt, mag de UCI zichzelf dan ook aanrekenen.

Welke puntentelling je ook opstelt, de incarnatie van de degradatiestress helpt slokop Pogacar nog een handje.

Zonde, want de Sloveen speelt sowieso al in zijn eigen competitie. Nota bene een liga waarbij je niet kan degraderen of promoveren.