De (Belgische) wielerharten huilen na het overlijden van Ludo Dierckxsens. Uitgerekend terwijl hij zich inzette voor het goeie doel is de fiets, zijn grote liefde, hem fataal geworden. Verslaggever Christophe Vandegoor: "Vraag aan 100 mensen welk woord bij Ludo past en iedereen zal antwoorden: zijn glimlach."
Of je Ludo Dierckxsens van dichtbij of veraf gekend heb, de ex-renner charmeerde Jan en alleman met zijn eeuwige glimlach.
"Ik ken hem niet anders", knikt Sporza-commentator Christophe Vandegoor. "Hij lachte als renner en ook na zijn carrière."
"Ik heb hem wel eens gevraagd of alles dan zo voorspoedig liep in zijn leven, maar je kan hem niet anders omschrijven dan met die eeuwige glimlach. Je werd vrolijk als je hem tegenkwam, waar dan ook."
Als laatbloeier fietste Dierckxsens het peloton in, waar hij in 1999 voor het grote Lampre-Daikin aan de slag ging. Die toptransfer verzilverde hij ook meteen, eerst op het BK en later in de Tour.
"Aanvallen van bij de start, dat was Ludo. Hij was op dat vlak zijn tijd vooruit. Aanvallen, strijden en iedereen waar voor zijn geld geven."
"Ludo wist dat hij niet kon sprinten, maar hij was sterk. Zo won hij ook het BK in Geraardsbergen na een zware wedstrijd."
Eerlijkheid nekt hem
Daarna volgde de Tour die hem altijd zou achtervolgen. "Hij won een rit in Saint-Etienne, maar bij de dopingcontrole vroeg een Belgische commissaris of hij een product gebruikt had."
De ritwinnaar verkondigde aan de UCI-afgevaardigde dat hij enkele maanden voor de Tour een inspuiting met cortisone had gekregen voor kniepijn. De test in Saint-Etienne was negatief, maar de Belgische kampioen had zichzelf in de voet geschoten.
Voor de injectie had Dierckxsens een attest nodig, iets wat hij niet kon voorleggen. "Ik mag niet zeggen dat er later gelachen werd met de braafheid van Ludo, maar zo eerlijk was hij dus."
"Tientallen collega's hebben in die tijd gelogen, maar hij zei eerlijk dat hij dat product gebruikt had. Hij kon niet meer terug en er volgde dus een dopingschorsing."
"Het was een smet op zijn carrière, maar zijn eerlijkheid schonk hem ook de sympathie bij het grote publiek. Daarom moet je dus die menselijke nuance benadrukken."
Dwangarbeider op de weg
Ludo Dierckxsens lag bij de wielervolgers in de bovenste schuif door zijn attitude op de fiets en zijn karakter als mens. "Hij was geen veelwinnaar, maar was als aanvaller ook nog eens goudeerlijk. Dat zien de mensen graag."
"Ludo gleed niet mee op de golven van het peloton, maar was een voorbeeld van de noeste dwangarbeider op de weg. Een hedendaagse Briek Schotte, zeg maar. Met dat kale hoofd kon hij bonken, stoempen en afzien."
Ook na het tweede deel van zijn carrière bleef Dierckxsens actief in de wielerwereld, als ambassadeur van fietsmerken en VIP-chauffeur. "Hij bleef een graag geziene gast en als je met hem sprak over de aankoop van een fiets, dan had je er al een gekocht."
"Het mooie in het verdrietige van dit verhaal, is dat hij gestorven is terwijl hij deed wat hij het liefste gedaan heeft."
"Vraag aan 100 mensen welk woord Ludo typeert en ze antwoorden allemaal: een glimlach. Als je zo door het leven bent gegaan, is dat bijzonder mooi."
