3 seconden in 4 edities: hoe groot is de kloof tussen Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard nu echt?

2021: een achterstand van 5’20” voor Jonas Vingegaard in Parijs.
2022: een achterstand van 2’43” voor Tadej Pogacar in Parijs.
2023: een achterstand van 7’29” voor Tadej Pogacar in Parijs.

2024: een achterstand van 6’17” voor Jonas Vingegaard in Nice.

De jongste 4 jaar mondde de Tour de France telkens uit in een één-tweetje tussen Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard. Dat hun onderonsje een close battle is geweest, bewijst de optelsom van hun tijden in de jongste 4 edities. 

Wie bovenstaande cijfers in een eenvoudig rekensommetje giet, stelt vast dat Pogacar de tête-à-tête wint met 1’25” op zijn Deense concurrent over de totale afstand van 13.667,1 kilometer.

Nog interessanter wordt het als je de verzamelde bonificatieseconden in die Tours uitvlakt, zo becijferde Procyclingstats.com vorig jaar.

Oké, bonificaties zijn part of the game, maar wis de 199 seconden (3’19”) van Pogacar en de 111 (1’51”) tellen van Vingegaard en de Deen staat op het hoogste schavotje van het duel. Met een marge van amper 3 seconden.

Natuurlijk moet je al die cijfers met een korreltje zout nemen en uiteraard zijn er nuances, denk aan hoe de gele Vingegaard 51” verloor toen hij in 2022 liet lopen op de Champs-Elysées.

Maar de tijdsfantasietjes tonen aan hoezeer de 2 kanjers elkaar benaderen.

Of moeten we zeggen: benaderden?

Na de Dauphiné lijkt bij vele wielervolgers het glas eerder halfleeg dan halfvol. De Franse generale repetitie heeft de suprematie van Pogacar nog eens danig in de verf gezet.

Nochtans waren er na de tijdrit halfweg de rittenkoers hoopgevende signalen voor de concurrentie. Die opdracht tegen de tijd was een kolossale tegenvaller en schept het zondagskind met een mogelijke achilleshiel op, maar ook die kwetsbare dag zaaide verdeeldheid.

Was het slechts een momentopname? Strooide Pogacar zelfs min of meer bewust zand in de ogen? Of zijn er structurele fouten gemaakt, voornamelijk wat zijn positie en tijdritprotocol betreft?

Het wordt in dat laatste scenario een race tegen de tijd – no pun intended – om die kwetsbaarheid tegen 9 juli, de dag van de individuele tijdrit van 33 kilometer in Caen, te beperken.

Soit, in het daaropvolgende drieluik in de bergen gaf Pogacar – schijnbaar op zijn pik getrapt – dan maar iedereen lik op stuk. Bij het eerste examen naar Combloux smeerde hij Vingegaard liefst 1’01” aan.

Een aanzienlijke kloof, zeker als je de symbolische waarde van die machtsontplooiing op de Côte de Domancy meerekent.

Uitgerekend op dat terrein kreeg Pogacar in de Tour van 2023 een draai om de oren van een supersonische Vingegaard op zijn tijdritfiets. Qua weerwraak kon zijn nummertje in de Dauphiné wel tellen.

Keer op keer greep een overigens verbaal zeer zelfbewuste Pogacar daarna zijn Deense uitdager bij de keel met wat zijn nieuwe handelsmerk is geworden.

Bij een splijtende demarrage denk je voornamelijk aan een versnelling en danseuse, dansend op de pedalen.

Uiteraard incarneert de Sloveen meer explosiviteit dan al zijn conculega’s, maar Pogi forceert de beslissing anno 2025 bijna voortdurend vanuit het zadel.

Kijk je afgelopen voorjaar naar de beslissing in de Strade Bianche, in de Ronde van Vlaanderen en op de Muur van Hoei, dan merk je hoe Pogacar tegenwoordig amper van zijn zadel komt en bijna uitsluitend teert op zijn zittend vermogen.

Die trend kreeg dus ook een zichtbare uiting in de Dauphiné. Het is zéér relatief, maar de explosiviteit van Pogacar lijkt een ietsiepietsie afgebot.

Dat zou je zelfs kunnen linken met de ontknoping van de jongste Milaan-Sanremo, waar Pogacar op de Cipressa en de Poggio net niet zijn dada vond om Mathieu van der Poel te lozen en de sprint op de Via Roma verloor.

Maar in de Franse bergen kraakte de man van 99 zeges wél Jan en alleman met forse wattages en heel veel souplesse vanuit het zadel.

Dankzij dat zittend vermogen presteerde hij uitmuntend in de kasseikoersen, waar dansen op de pedalen sowieso minder relevant is. En die omscholing is ook op de langere beklimmingen dus een duidelijke troefkaart geworden.

De brutale klap als aanzet is er nog steeds, maar de echte scheiding wordt gemaakt door zittende inspanningen van 60 tot 90 seconden met een imponerende cadans. Waarbij iedereen met zijn mond vol tanden achterblijft.

Het is een winterse omwenteling waar Visma-Lease a Bike tot dusver nog geen pasklaar antwoord op heeft gevonden.

Vingegaard pepte zichzelf de voorbije weken op door te poneren dat zijn waardes meer dan voortreffelijk zijn, maar dat zijn die van Pogacar uiteraard ook.

Bij de bijenkorf lijkt er nog veel huiswerk te liggen, waarbij het succesvolle slopingswerk van de gewonnen edities – de vermoeidheid opstapelen om Pogacar de nek af te draaien – steeds minder een optie is geworden.

Het tweede klauterexamen in de Dauphiné naar Valmeinier had namelijk een gelijkaardig profiel aan de dagen waarop Pogacar in de Tour van 2022 en 2023 op zijn grenzen was gebotst.

Vingegaard beperkte er de schade tot 14 seconden, maar de défauts van weleer – hitte, hoogte en een uitputtingsslag in de bergen – lijken met dank aan de intrede van trainer Javier Sola begin 2024 weggeveegd bij Pogacar.

Ook het tactische schaakspel – goochelen met pionnen en de rivaal isoleren – wordt moeilijk. Een profiel als Matteo Jorgenson of Sepp Kuss boezemt niet zoveel angst in als Primoz Roglic destijds op de Col du Granon. Of wordt Simon Yates met zijn Finestre-benen het witte konijn?

Er zullen altijd (terechte) vragen gesteld worden bij de ploegmaats en sportbestuurders van UAE, maar als eenmansploeg lost Pogacar zowat overal en altijd alles op.

Het blijft een risicobelegging, maar tot dusver ontsnapt ijskonijn Pogacar bijna altijd aan het vagevuur. 

Dat zal hij – zo luidt het narratief toch – ook doen in de uitdagende eerste tiendaagse van deze Tour, waarbij zowat de ene potentiële hectische eendagskoers de andere opvolgt voor we pas in rit 12 naar Hautacam aanmeren in het gebergte. Waar verwacht wordt dat Pogacar de hemel helemaal zal bestormen.

“Er is nog tijd”, was de jongste weken zowat de meest gehoorde commentaar bij de papabili van deze Tour.

Tijd om bij te schaven, want pas op 27 juli wordt de eindwinnaar gekroond in de Franse hoofdstad. En tijd tot de slotweek – normaliter de sterkste week van Vingegaard – met onder meer de Ventoux en de Col de la Loze.

Maar wat geldt voor Vingegaard en tutti quanti, geldt ook voor Pogacar.

Ook de hyperprofessionele Sloveen - zijn mindset en arbeidsethos worden nog altijd onderschat - laat niets aan het toeval over en zal rekenen op extra procentjes om iedereen vakkundig neer te sabelen tussen Lille en Parijs.

Geen van beide superfavorieten heeft zoals in 2023 of 2024 een hachelijke voorjaarstegenslag moeten verwerken. De consensus luidt dan ook dat de hiërarchie van Nice niet veranderd is.

4-2 dan maar? Je kan als wielerliefhebber alleen maar hopen dat er de komende weken nog een klein wonder uit de Franse lucht valt. Of er toch ooit een knik in de curve van Pogacar komt en de Sloveens-Deense lijnen elkaar ergens voor Parijs snijden.

Want wie nú een superfavoriet moet aanduiden voor de Tour, kan maar bij één antwoordoptie uitkomen.

En bij een gele kloof die meer dan 3 seconden zal bedragen.